Films hebben mijn leven gered. Ik groeide op als kinderster in Albanië. Ik had mijn eigen show en was heel beroemd. Hoewel het van buitenaf misschien fantastisch klinkt, bracht het persoonlijk een zware last van eenzaamheid met zich mee. De enige manier waarop ik in contact kon komen met mijn emoties – en het gevoel echt te leven – was door films. Deze band met de cinema hielp me mijn missie vorm te geven: films maken die andere mensen een goed gevoel geven over wie ze zijn en wat ze doen in het leven. Om hen het gevoel te geven dat het oké is. Om hen hoop te geven.
Voor je film ontving je de Art.1-subsidie, die de zichtbaarheid van LHBTIQ+-personen vergroot. Je film gaat over de Kosovaarse performer Astrit Ismaili, die nu in Amsterdam woont. Hoe kunnen films vanuit jouw perspectief de acceptatie van de LHBTIQ+-gemeenschap vergroten?
Media en film hebben de kracht om dingen te normaliseren die niet als normaal worden ervaren. Natuurlijk is het concept van normaliteit zelf relatief. Ieders keuze in het leven is ‘normaal’, omdat het is wat hen een goed gevoel geeft. Dit soort rolmodellen op het scherm zien als kind en tiener was zeldzaam, maar het had een zeer diepe impact op wie ik werd. Het hielp me beseffen dat er al deze manieren zijn waarop je je leven kunt leven en je er goed over kunt voelen.
De hoofdpersoon die ik voor mijn film koos is iemand die mij zeer na aan het hart ligt. Als vriend heeft hij me veel geholpen door me te laten beseffen dat je alles kunt zijn en worden wat je wilt in het leven. Hij inspireerde me zo veel. Toen ik over deze subsidiemogelijkheid hoorde, wilde ik meteen dat mensen zich geïnspireerd zouden voelen door iemand die actief en voortdurend zijn eigen levensweg kiest in een land als Kosovo, of een stad als Pristina, waar je nooit – des te minder 10 jaar geleden – de kans hebt om in jezelf te groeien en je eigen authentieke persoonlijkheid op te bouwen terwijl je evolueert.
